Bakailo kaxa baten eta lankidetzaren indarraz

Tximeleta efektuaren arabera, sistema dinamiko kaotiko jakin baten hasierako baldintza eta denboraren zirkunstantzia bereziak direla eta, anplifikazio-prozesu baten bidez bi egoeren arteko edozein asaldura txikik eragin dezake efektu nabarmen handia epe ertainean.

Zaila da azaltzea, nola batzuetan, denboran zein espazioan loturarik ez duten egoerak lerrokatu egiten direla guri gogorarazteko, zerbait bagara, hain zuzen ere lankidetza garela, eta, bestalde, lankidetza horren emaitzak gutxitan erakusten du epe laburrean duen potentzialtasun guztia.

1988 urtea zen eta Pedroren aitak, buruan zuen gauza bakarra, bere semeari ametsak betetzen laguntzea zen. Trobadore izan nahi zuelako jaioterritik Porto Alegrera alde egin zuren hari. Europatik zetozen bakailao-egurrezko kutxekin egindako egurrezko gitarra bat oparitu zion aitak. Pedrok gitarra horrekin konposatzen ditu kantu guztiak ordutik, eta amestu zuena izatea lortu zuen, istorioak kontatzen dituen trobadorea, poemak kontatzen dituena eta jendea bere musikarekin, sentsibilitatearekin eta ahots urratuarekin zoriontsu egiten duena. Izan ere, Pedrori beti gustatu izan zaizkio istorioak entzutea gero musikatu ahal izateko, beti sumindu zen bidegabekeriengatik eta abestu egin zituen, eta beti hunkitu zen Sem Terra-tarren emozioaz, eta mistiken bidez nola transmititzen dituzten beren borroken lorpenak, taldearen balioen irmotasuna eta nola ziurtatzen duten inoiz ez dela inor ahaztuko.

Pedrok ez zuen inoiz imajinatuko kantu horietako bat, Canção da terra, ozeanoaren beste aldeko orkestra batek interpretatuko zuenik, hain zuzen ere, bakailao kaxak zetozen lekutik, hain zuzen ere Fernando Velazquezen eskutik, baina musika hori da, zentzumenen bidez sentsibilitate guztiak kohesionatzen dituen indar hori. Eta hori oso ondo daki Fernandok.

Baina Pedrok inoiz imajinatuko ez bazuen ere, ziur nago bere aitak beti jakin zuela. 1988an Europatik zetozen bakailao-kaxen gitarra oparitu zionean, amets egin zuela egunen batean semeak sortutako abestiak orkestra batek interpretatuko zituela eta itsasoa zeharkatuz ere entzungo zirela, eta semearen abestiren batek euskara bezalako hizkuntza bateko bertsioa izango zuela.

MSTk 40 urte daramatza abesten, eta gero eta ozenago, eta argiago abesten du. Beti gauza bera egin dute, bidegabekeriak kantatu, eta gero eta nabarmenagoa da haien borroka.  Arrazoi du João Pedro Stedilek esaten duenean hektarea-kopuruaren arabera  bere tamaina neurtzen duten bitartean (Brasilgo latifundioen lurren% 70 abeltzaintzarako ongarria egiteko erabiltzen da), MSTk bertan landatzeko gai diren elikagai osasungarrien kopuruaren arabera neurtzen duela bere indarra, baita elikatzeko gai diren familien kopuruaren arabera ere, eta adierazle horretan beti irabazten aterako direla.

Izan ere, MSTa amets hutsa da, eta amesten eta mistikak egiten eta abesten jarraitzen duten bitartean, eta bertsoak musikatzen, eta dantzatzen, beti izango dira gero eta gehiago eta beti egongo dira Fernando eta Pedro gehiago hari ikusezin horretatik tiraka, Porto Alegreko portuetan bakailao kaxa bat, Brasilgo Candiotako errezital batekin, Kontrastako kooperante batekin, Goikobalu abesbatza TERRA abestuz, Euskal Herri osoko musikariekin, euskerazko bertsioa moldatzen ari den erizain oñatiar batekin lotzeko gai izango direnak, trobatzaile batek munduko lekuren batean modu itxuraz kaotikoan lur zati eta mundu hobeago bat bakarrik nahi duten pertsonen handitasuna kontatu dezan  .
SEM Terra, MST, Ameriketako Gizarte Mugimendurik handiena da, 500.000 familia baino gehiagok osatua, ia bi milioi pertsonak lurra eta agroekologia konkistatzeko eta mundu hobe baten ametsaren alde borrokatzen dute.

Natxo de Vicente, kooperantea Brasilen.