Programaren helburua da nekazariek, bai gizonek bai emakumeek, beren elikadura-segurtasuna eta bizi-baldintzak hobetzea, nekazaritza eta abeltzaintzako jarduera dibertsifikatu, errentagarri, iraunkor eta autogestionatu baten bidez.
Nekazariek elikadura- eta nutrizio-segurtasuna izan dezaten nahi da; horretarako, behar-beharrezkoa da familien nekazaritza eta abeltzaintzako ekoizpena hobetzea. Familia baten nekazaritza eta abeltzaintzako produkzioa urteko gutxieneko soldataren adinakoa denean (6MZN~1.000 EURO/urte), segurtasun hori lor daitekeela uste da. Horrek bermatuko du, alde batetik, familiak tokiko elikagai elikagarriak eskuratzeko aukera izango duela, eta, bestetik, ekoizpeneko soberakinak saldu ahal izango dituela, dieta orekatua osa dezaketen (olioa, gatza, azukrea…) ekoizpen zaileko beste elikagai batzuk eskuratzeko aukera izango duela; eta, horrez gain, diru-sarrerak izango dituela koltxoia eta mantak guztientzat izateko; bizikleta edo motor txiki bat familiako; haur guztientzako arropa eta koadernoak; irratirako aurreikusitako berriak…
Produkzio-jarduera denboran jasangarria izatea ere bilatzen da. Horretarako, errentagarria izan behar du (ekoizpenak egindako gastuak eta inbertitutako lana baino balio handiagoa izan behar du), eta euskarri dituen baliabide naturalak errespetatu behar ditu. Horretarako, ekoizpen integratuko metodoak behar ditu, ugalkortasuna berreskuratzeko, belar gaiztoei eta beste izurrite batzuei aurre egiteko…
Gainera, jarduera hori autogestionatu egin nahi da, mendekotasunik ez duen aldetik. Hau da, nekazariak hainbat teknika/labore menderatzen ditu eta horiek ekoizteko beharrezko tresnak ditu; ekoizpen-jardueran inbertitzeko ohitura izan behar du (intsumoak erostea, tresnak ordeztea, lurra hobetzea); produkzio dibertsifikatua izan behar du, eta merkatuaren seinaleei adi egoteko ohitura izan behar du, eskariaren arabera produktu desberdinen ekoizpena murriztuz edo handituz.
Azken irudia hauxe da: familia batek 2 ha lehortar lantzen ditu, batek artoa beste elikagai batzuekin batera, eta besteak merkaturatu daitezkeen produktuak (sesamoa, soja…). Horrez gain, beste 0.25 ha lantzen ditu, irrigatutako beste batzuk, urte osoan kipula, babarruna eta bestelako barazkiak ekoizten dituztenak.
Horrela, zentzuzko okupazio-maila izango luke urte osoan, eta produkzio dibertsifikatua izango luke, bai nutrizioaren aldetik, bai merkataritzaren aldetik, elikadura orekatua eta gutxieneko diru-sarrerak izateko aukera emanez.
Oso garrantzitsua da ulertzea gutxieneko baliabide propiorik ez izateak zaurgarritasun handiko egoera etengabean jartzen dituela pertsonak.
Azken urteotan, programa nekazariekin elkarlanean aritu da ekoizpen-aukera ugaritan, balio-kate osoa barne hartzen duen metodologia berritzaile baten bidez: aukerak identifikatzea, merkaturatzea, ekoizpena, nekazariei laguntza teknikoa ematea eta sargaiak eskuratzea erraztea.
Sustatutako labore batzuk oso handiak izan dira zenbait barrutitan, eta, beraz, modu desberdinean landu behar dira: nekazari-kopuru handi batek (dozenaka mila) teknikak menderatzea lortu da, ekoizpen-bolumenek (milaka tona) erosle asko erakartzea; beraz, ziurtatu behar den faktorea da nekazaritzako intsumoak izatea. Horri dagokionez aurrerapenak lortu dira, baina oraindik lan pixka bat gehiago falta da hori bermatzeko. Bitartean, programak intsumoak hirian erosi eta herrixka handienetara eramaten ditu, nekazariak hornitzeko. Kamioia haziz, fitosanitarioz, ureztagailuz, mahukaz, difusorez, ur-botaz, mahukaz, motoponpez, lanabesez eta abarrez beteta iristen da. Ikusi argazkiak
